هرسازه فلزی تركیبی از اعضای جدا از هم است كه باید با روش های مناسبی به یکدیگر متصل شوند. در این مقاله وسایلی كه برای اتصال قطعات فولادی مورد استفاده قرار می گیرند، شرح داده می شود.
پرچ
پرچ از قدیمی ترین وسایلی است كه از آن برای اتصال اعضای سازه های فلزی استفاده می شود. یک پرچ كوبیده نشده از یک تنه استوانه ای كوچک كه سر آن دارای كلاهک می باشد تشکیل شده است. پرچ ها از فولاد معمولی ساخته می شوند. روش كوبیدن پرچ بدین ترتیب است كه ابتدا آن را تا دمای سرخ شدن ًمعمولا گرم می كنند، سپس آن را توسط انبر مخصوصی درون سوراخ اتصال قرارداده و با ثابت نگه داشتن سركلاهک دار آن، سر دیگر را می كوبند تا به فـــرم كلاهک درآید و پرچ محکم گردد. در طی این مراحل تنه پرچ، به طور كامل سوراخی را كه در آن فرورفته، پر می كند.
در ساخت برج ایفل بیش از ۱۸ هزار قطعه آهنی و دو میلیون و پانصد میخ و پیچ وپرچ به کار رفته و پنجاه مهندس و ۱۳۲ کارگر بر روی آن کار کرده اند.
درحین سرد شدن، پرچ منقبض می شود كه این انقباض باعث به وجود آمدن نیروی پیش تنیدگی در پرچ می شود. امروزه پرچ كاری در سازه های فلزی به دلایل زیر از رونق افتاده است:
۱- پیشرفت فناوری جوشکاری سازه فلزی
۲- تولید پیچ های پرمقاومت
۳- احتیاج به نیروی انسانی زیاد و ماهر برای پرچ كاری
۴- احتیاج به نظارت دقیق
۵- تولید سروصدای زیاد در هنگام كوبیدن و خطر آتش سوزی در كارگاه
رفتار اتصالات پرچی در سازه های فلزی
رفتار اتصالات پرچی به گونه ای است كه با سرد شدن پرچ، در آن تمایل به كاهش طول پیدا می شود. اما تماس بین كلاهک پرچ با صفحه اتصال، با این تمایل مخالفت می كند كه این موضوع باعث به وجود آمدن یک نیروی كششی در پرچ می شود كه به آن نیروی پیش تنیدگی می گویند و در اثر این نیروی كششی صفحات اتصال به همدیگر فشرده می شوند. نیروي اصطکاك بین دو ورق از لغزش آن ها بر روی هم جلو گیري مي كند. اما از آنجایی كه در پرچ كاری مقدار نیروی پیش كشیدگی در پرچ بسته به وضعیت پرچ كاری بسیار متغیر است، نیروی اصطکاك هم وضعیت تثبیت شده ای نخواهد داشت.